Een les over loslaten

 “Zullen we liever de tafel bij het raam nemen, daar is meer licht. Ik vind die hoek zo donker.” Ze lacht me toe en steekt haar hand uit. “Anneke”, stelt ze zich voor. “Als je het licht kunt opzoeken in het leven, moet je dat doen.”

Die openingszin blijkt al gauw haar levensmotto. Een zinnetje waar ze zich aan vasthield toen ze drie jaar geleden van een druk leven in het Gooi noodgedwongen verhuisde naar een verpleeghuis in Limburg. “Ik was 70 en stond volop in het leven. Ik had mijn huisje in het Gooi, veel vriendinnen, deed alles op de fiets. Ik was altijd druk. Zo ook die ene dag. Ik had de boodschappen binnen en wilde ze gauw inruimen om naar mijn volgende afspraak te gaan: het gezin waar ik op kinderen paste. Toen viel ik over een matje in huis.” Het is even stil. Haar armen rusten op de leuning van haar aangepaste rolstoel. Na een korte adempauze vervolgt ze haar verhaal. Hoe ze bij die val onmogelijk overeind kon komen. Pas de dag erna werd ze door een kennis gevonden en naar het ziekenhuis gebracht waar ze een driedubbele nekbreuk constateerden met een dwarslaesie als gevolg.

“We weten niet of je moeder ooit nog kan lopen.” Die zin spraken de artsen uit tegen haar enige dochter, die ze door het jong overlijden van haar man grotendeels alleen heeft opgevoed. Het raakt haar nog steeds als ze daaraan denkt. “Ik lag er voor dood. Mijn zus was al de begrafenis aan het regelen.” Maar ze kwam er bovenop en ging revalideren. “Ik kon niets meer zelf” blikt ze terug. “Mijn tanden poetsen, zelf naar de wc, alles moest ik weer leren. Ik kreeg mijn armen niet meer omhoog en kijk nu eens.” Ze tilt haar arm in de lucht en kijkt er zelf bijna verbaasd naar. “Wat een rijkdom dat ik dit weer kan!”

"Wat een rijkdom dat ik mijn arm weer kan optillen"

Ze leerde het allemaal weer hier in het zuiden. Geen logische stap vanuit het Gooi merk ik op. “Mijn dochter woont in Limburg en wilde me in de buurt hebben” licht ze de keuze toe. “En hier was als eerste plek. Ik kende Limburg alleen van de wandelingen in Noorbeek, vroeger met mijn vader. In Kerkrade was ik nooit geweest, maar ik vond het gelijk leuk. Een fijne mentaliteit en veel minder gehaast dan in het Gooi. Ik voelde me hier meteen thuis.” Ook over haar nieuwe woonplek is ze erg te spreken. “Er is altijd iets te doen hier en ik doe overal aan mee. Van yoga en rolstoeldansen tot kienen en schilderen.” Dat laatste vindt ze het leukste. “Het is ontspannend om creatief bezig te zijn. Ik ga ook graag naar het kapelletje hier of naar de bibliotheek in het centrum.” Haar leesbril hangt dan ook pontificaal om haar nek, als een dierbaar sieraad. “Ik lees zo graag. Over astrologie en alternatieve geneeswijzen. Maar ook elke dag de krant. Wat speelt er veel nu hè? Oorlog, corona, de stikstofcrisis. Ik ben ook geïnteresseerd in politiek. Dan knip ik interessante stukjes uit en plak ze in een schrift. Dat knippen en plakken is dan weer hele goede therapie. Echt, ik kwam altijd tijd tekort en daarin is niets veranderd…”

"Ik kwam altijd tijd tekort en daarin is niets veranderd"

De tijd die ze nu heeft om rustig te lezen, ziet ze ook als een cadeautje. “Het hele leven is een cadeautje,” zegt ze plots heel serieus. “Ik geniet elke dag, weet je dat? En ik heb nog steeds al mijn contacten behouden met vriendinnen en clubjes waar ik bij was in het Gooi. Dan komen ze een dagje met de trein naar Kerkrade en dan hebben we zo’n lol!”

“Dat begrijp ik” zeg ik en ze lijkt even verbaasd. “Dat al uw vriendinnen willen blijven komen. Zo positief als u in het leven staat.” Ze wuift het weg. “Dit is hoe ik in elkaar zit. Ik kan uren naar de wolken buiten staren, de mooie luchten. Natuurlijk heb ik een harde les gehad. Eigenlijk speelt loslaten de grootste rol in mijn leven. Je moet niet willen vasthouden aan zaken die zijn geweest. Als je loslaat, kun je oprecht weer gelukkig zijn…”

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Deze column schreef ik voor ons zorgmagazine. Voor elk nummer ga ik koffiedrinken met iemand die zorg ontvangt en over die ontmoeting schrijf ik een stukje. De naam van mevrouw heb ik om privacy redenen gewijzigd.