Ongemakkelijke ontmoetingen

"Handen achter je nek en druk je ellenbogen tegen elkaar. En nu omhoog!" Ik volg gehoorzaam de instructies op en voel hoe mijn wangen indeuken en mijn gezicht zich vervormt onder het geweld van die samengeperste armen. Ik ben blij dat er geen spiegel in de ruimte is, want ik zie er beslist belachelijk uit. 

Ik ben voor de vierde keer bij de fysiotherapeut en nog steeds voel ik me een groentje. Misschien ook omdat hij elke sessie weer met nieuwe oefeningen komt aanzetten. Vandaag zoekt hij letterlijk de grenzen op, zowel qua pijnbeleving als qua fysieke nabijheid. Hij klimt achter me op de behandeltafel en neemt me in een soort van houdgreep. "Ik vond je vorige keer veel leuker" grap ik tussendoor om de spanning te breken, maar hij behoudt zijn ernstige blik. 

Het is niet dat ik fan ben van de tandarts, maar daar kun je tenminste je ogen dicht doen tegen het spetteren. Hier houd ik ze open en belanden ze op de meest vreemde plekken, zoals vlak tegen de borstkas van de therapeut, dan weer dicht tegen zijn okselholte aan (gelukkig ruikt die fris). "je trigger points zitten goed vast" concludeert hij herhaaldelijk. 

Ik wilde 22 nieuwe dingen beleven in 2022, maar dit is er eentje die ik niet op het lijstje had verwacht. Een compleet nieuwe ervaring in mijn 51-jarige bestaan. Maar een schouderblessure die al maanden voortsleept maakt dat ik toch hier ben. Ik kan namelijk niet meer met twee honden tegelijk wandelen, mijn dagelijkse yogaoefeningen doen of spontaan zwaaien als ik iemand zie. Dat tja. dan moet je wat..

En elke week als hij vraagt hoe het gaat moet ik bekennen: 'niet echt beter'. Dus voorlopig moet ik me maar conformeren aan deze ongemakkelijke ontmoetingen.

Ik zal blij zijn als het straks voorbij is.
Nog even doorbijten en...
schouders eronder!