Een perfecte match

 "Weet je dat ik tot twee keer toe bijna dood ben geweest?" Ze pakt me bij mijn arm en kijkt me indringend aan. Met haar 91 jaar oogt ze broos maar monter. Omdat ik nog even moet wachten, besluit ik naast haar plaats te nemen op de bank in het zorgcentrum waar ik ben voor een werkafspraak. "Even later vertrouwt ze me haar hele levensverhaal toe. Een onsamenhangend geheel met veel herhalingen, maar ik ben vooral ontroerd door de manier waarop ze steeds over mijn hand aait en me vertrouwt.

"Heb je geen paar uurtjes in de week over, dan kun je zo aan de slag als vrijwilliger" zegt een van de verpleegkundigen lachend als ze ons ziet keuvelen. "Dat verdient ze zo, want ze heeft helemaal geen familie." 

Als ik even later het kantoortje in ga voor mijn afspraak, echoën die woorden nog na. "Heeft die mevrouw echt geen familie" vraag ik. "Helemaal niemand" klinkt het dan resoluut. "Zij is de enige die nooit bezoek krijgt. We weten ook heel weinig van haar. Een bewindvoerder komt eens per jaar langs en dat is het." In de auto terug naar kantoor blijft ze in mijn hoofd. 

Tegelijk denk ik terug aan het gesprek dat ik afgelopen week had met een goede vriendin. "De muren komen op me af" verzuchtte ze. Een paar jaar terug kreeg zij een herseninfarct. Nu de revalidatie is afgerond zit ze veel alleen thuis. Vrijwilligerswerk durft ze niet aan te nemen omdat ze goede en slechte dagen heeft en vooraf nooit weet  wat ze aan kan. 's Avonds stuur ik haar een appje. "Ik heb heel leuk vrijwilligerswerk voor je. Je mag komen wanneer het jou schikt en je hoeft niet veel meer te doen dan zitten en luisteren."

De week erna al zitten we samen weer op diezelfde bank. Met, laten we haar even Annie noemen, tussen ons in. Ze glundert van alle aandacht die ze krijgt en we spelen een potje mens-erger-je-niet. De klik is er en even later zie ik mijn vriendin vanuit mijn ooghoeken haar vrijwilligerscontract tekenen. Mijn hart maakt een sprongetje, voor beide partijen.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en er is een enorme band tussen die twee. Als er bijeenkomsten zijn waar de familie bij is, zoals Sinterklaas en kerst, dan is de stoel naast Annie ook steeds bezet. En waar ze koppig kan zijn als het gaat om kleding die écht in de was moet, wachten ze tot mijn vriendin er is want die krijgt alles geregeld. "Bah wat een vlek op uw trui, die doen we gauw uit" zegt ze dan en Annie steekt gewillig haar armen in de lucht. Iets wat niemand anders klaar krijgt. 

Als matchmaker ga ik af en toe mee op bezoek. Als ik zie hoe de ogen va Annie oplichten als ze mijn vriendin ziet, krijg ik een brok in mijn keel. "Schatje" roept ze en staat klaar voor een knuffel. Als ik me bij hen voeg, kijkt ze me lachend aan. Ook dit keer pakt ze weer mijn arm en zegt: "ik laat me niet kisten totdat ik dood ben." We lachen alle drie, waarvan zij het hardst. 

Als we even later op haar slaapkamer zijn en mijn vriendin de kleding voor de volgende dag klaar legt pakt ze me weer beet. "Zorg dat je als vrouw minimaal één goede, dure bh aanschaft, dan kom je een heel eind." Ik begrijp helemaal waarom mijn vriendin het leuk vindt om tijd met haar door te brengen... Ondanks haar vergevorderde dementie heeft ze haar humor nooit verloren.

Donderdag wordt ze 92. Mijn vriendin heeft muziek geregeld en Limburgse vlaai. Ik ga ook even langs met een kleinigheidje. Deze perfecte match mag gevierd worden...