Twintig jaar eerder...

Mijn eerste echte baan was bij een reclamebureau. Ik was nog maar net van school, werkte als freelancer bij een weekkrant en werd ineens gebeld door mevrouw S. "Ik hoorde via via dat jij vlot kunt schrijven en ik zoek nog een tekstschrijver." Ik ging er naartoe en bleef er acht jaar plakken.

Het bureau was gevestigd in een oude vakwerkboerderij. Er werkten allemaal jonge mensen die net als ik nagenoeg geen werkervaring hadden. Mevrouw S was overdag elders aan het werk en runde het bureau erbij. We kregen een BMW ter beschikking, een groot pallet aan klanten en vooral veel verantwoordelijkheid. Het was soms best pittig. Als ik aan de uitdrukking 'voor de leeuwen gooien' denk zie ik mezelf in die jaren terug. Maar met acht jongeren werden we direct een hele hechte groep. 

Het bureau groeide best snel. Niet alleen qua klanten, maar ook qua medewerkers. We gaven een eigen blad uit 'Giornale' over het culinaire leven in Italië en mochten allemaal af en toe op persreis voor een reisverhaal. Een van mijn klanten was Swatch waarvoor ik persberichten schreef over de nieuwste modellen horloges.

Toen het bureau na acht jaar werd overgenomen door een grotere partij was voor mij de ziel eruit. In die tijd ben ik overgestapt naar de zorgorganisatie waar ik nu nog werk. Enkele collega's waren al weg en sommigen gingen mee naar de nieuwe werkgever. Met uitzondering van twee collega's, waarvan eentje mijn beste vriendin werd, verloren we elkaar allemaal uit het oog. Tot afgelopen zaterdag.

Het begon allemaal met een berichtje op Linkedin. Ik postte iets over de Loesje-training die ik had gevolgd waarop mevrouw S reageerde. "Eens een schrijver, altijd een schrijver" schreef ze met een hartje. Daarna volgde nog een reactie: wat zou het leuk zijn je nog eens te zien. Diezelfde week was ik per toeval langs de oude boerderij gereden, die inmiddels een B&B is. Ik schreef haar dat en stelde voor om met z'n allen weer eens bij elkaar te komen. "Wat leuk" reageerde ze en vervolgens: "Regel jij het?" 

Alsof de tijd had stilgestaan.

Ik regelde het en wist iedereen bij elkaar te krijgen, met uitzondering van 1 collega die door Swatch in Zwitserland terecht was gekomen en daar een leven heeft opgebouwd. Het was vreemd en tegelijk vertrouwd om elkaar weer terug te zien. Destijds twintigers, nu allemaal vijftigers. 

Aan de hand van een kletspot haalden we hilarische herinneringen op. Ik zag mevrouw S. herhaaldelijk fronsen en hoorde haar denken: "is dat allemaal gebeurd terwijl ik weg was?" Maar haar mening was nu lang niet meer zo belangrijk als toen. We vroegen ons allemaal af hoe we konden functioneren zonder TomTom (stratenboek!) en mobiele telefoon (draad-telefoon) , internet (fax). Fotorolletjes werden ontwikkeld en teksten brachten we per diskette naar de klant. 

"De beste PR is PR voor jezelf" zei mevrouw S altijd en die levensles, en nog wel vele andere, hebben we allemaal onthouden. Zij is inmiddels 75 en nog steeds aan het werk. De rest werkt ook nog in de communicatie. Leuk om te zien dat iedereen op zijn eigen manier zijn draai heeft gevonden. Misschien wel allemaal dankzij deze basis in dat oude vakwerkboerderijtje?