Op bezoek bij monniken

We hebben de pas er goed in. Soms lopen we er maanden géén en dan weer twee per maand: caminootjes, oftewel mini pelgrimsroutes. Deze keer door het Zuid-Limburgse Vijlen. Het was weer een prachtige route, waar we op het einde in een Abdij eindigden tussen de monniken.

Op de Heuvel van Mamelis bij Vaals ligt deze prachtige abdij, verscholen in het groen. Zo vaak langs gereden en wel eens gefantaseerd hoe het leven daar binnen zou zijn... Maar daar zou je toch niet zomaar naar binnen kunnen? Totdat we op onze routekaart zagen dat we op deze plek een stempel in ons Pelgrimspaspoort konden halen.

In de Abdij Sint Benedictus wonen 14 monniken in  de leeftijden van 28 tot 80 jaar, afkomstig uit diverse werelddelen. Ze leven er in soberheid, hebben geen bezittingen (nog geen horloge) en zijn allen kaal geschoren om geen onderscheid te kunnen maken qua uiterlijk. Ze dragen allemaal een zwarte jurk met cap. 

Dat ze sober leven bleek ook uit de gehele inrichting: strakker dan strak. Geen enkel schilderij of iets aan de muur. De grote poort ging zowaar open en we liepen schoorvoetend door de lange gangen. Af en toe stond een kamer open, maar daar stond dan alleen een stoel en een bureau. “Kom we gaan terug” fluisterde mijn vriendin, maar ik wilde onze verdiende stempel en dus besloot ik om dapper op de voordeurbel te drukken. Via de intercom meldde ik me en de conciërge liep ons even later tegemoet. Hij zette de stempel in ons paspoort en zei vervolgens: “over tien minuten is een korte mis van een kwartier, jullie zijn welkom.”

De klokken begonnen te luiden en galmden door de lege gangen, zoals acht keer per dag het geval is. We besloten aan te sluiten op de achterste bank, met nog een drietal buitenstaanders en een verder lege kerk. De monniken namen geruisloos hun plek volgens vaste looplijnen. Na een vluchtige knieling en buiging namen ze plaats in de banken tegenover elkaar en galmden Gregoriaanse liederen vanuit een heel groot boek. Eerst de ene groep monniken en vervolgens als een antwoord op hun gezang was de andere groep aan de beurt. Een gebed in stereo liet ik me later vertellen.  Tussendoor namen ze diverse poses aan die me aan mijn yogalessen deden denken. Zo snel dat ze kwamen opdagen, zo snel waren ze na het laatste gezang ook weer weg. Verdwenen in die lange gangen met hun jurken die hun bewegingen extra ritme gaven.

Een man in een spijkerbroek hield de zware deur voor me open bij het naar buiten gaan. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om hem een paar vragen te stellen. Of hij er ook woonde bijvoorbeeld. Hij lachte: “ik ben hier op retraite. Al acht jaar lang doe ik dat een week per jaar. Even tot rust komen.” Die rust vindt hij daar tussen de Limburgse heuvels en de rituelen van de bewoners volgend. “Ik heb wel mijn iPhone bij me” bekende hij vervolgens. “Ik wil op z’n minst kunnen opzoeken of het morgen gaat regenen.”

Ora et la bora. Nooit eerder kwam een gezegde zo tot leven als daar op die plek. Bid en werk. Meer is er niet. Iedere monnik heeft zijn eigen taak, maar elke vijf jaar worden die gewijzigd om te zorgen dat ze zich niet teveel hechten aan hun ambt. 

De rest van de dag vroeg ik me af hoe het moet zijn om in totale stilte te leven, zonder ook maar enige bezittingen. Om 4.50 begint hun dag. Er is geen tv, geen WIFI, niets…Ja een atelier waar ze kunnen beeldhouwen.

Nooit eerder liepen we een camino waar het woordje 'bezinning' zo centraal stond.

Nog even wat foto's 'en route':

In Vijlen is een piepklein dorpswinkeltje waar je je in lang vervolgen tijden waant en waar dit soort nostalgische producten te koop zijn:

Leuke plek om te lunchen gevonden.

En als toetje op de taart dus een stempel op de kaart!

Liefs,

Carolien