Nog lang niet met pensioen

Ik ben op de afscheidsreceptie van een collega die met pensioen gaat. We heffen het glas op haar toekomst. Een collega van de OR die naast me staat, fluistert ineens in mijn oor: “hoe lang moet jij nog?” Door de muziek denk ik even dat ik haar niet goed hebt verstaan.

“Hoe lang moet ik wat” vraag ik ter verduidelijking.

Ze brengt haar gezicht weer dichter bij het mijne en fluistert. “Nou, tot je pensioen bedoel ik. Hoeveel jaar moet jij nog?”

Ik ben er even stil van.

Van de vraag op zich, omdat ik daar zelf nog nooit over heb nagedacht. En tegelijk vraag ik me af of ik me deze vraag persoonlijk moet aantrekken? Zie ik eruit alsof ik ook bijna met pensioen ga?

Ik sla aan het rekenen. “Nog zeker 14 jaar” zeg ik dan en ze knikt tevreden.

Ik weet nog goed dat ik pas bij de organisatie was, en een mannelijke collega ontmoette die elke dag met zijn toekomstige pensioen bezig was. Hij had zelfs een aftelkalender boven zijn bureau hangen waarop hij dagelijks aan het einde van de werkdag een kruisje zette. Of liever: een vet kruis. Ik geloof niet dat hij nog veel plezier in zijn werk had.

Hoe anders was mijn gesprek met een 79-jarige postbode vorige week, die nog elke dag de post rondbrengt. Ik mocht hem interviewen voor ons magazine voor een artikel over 'doorwerken na je pensioen'. 

De goede man werkt nog vijf dagen in de week en moet er niet aan denken om te stoppen. Het houdt hem in conditie en bovendien is hij het gezicht van het dorp. Niet zelden legt hij zijn route zingend af. En van het extra geld kan hij net wat vaker op reis.

Als ik hem de vraag stel: “hoe lang nog?” heeft hij het antwoord meteen voorhanden. “Zolang ik er plezier in blijf houden en mijn gezondheid het toe laat.”

Daar moet pas op geproost worden!