Een wereldse ontmoeting

Het begon allemaal met vier stoelen die ik op Marktplaats aanbood. Gratis af te halen. De reacties stroomden binnen waaronder ook die van Sonja. "In ruil voor een Limburgse vlaai kom ik ze graag ophalen." Ik liet haar weten dat de vlaai niet nodig was, maar dat ze ze mocht komen halen. En dat deed ze.

Gek hoe je in je hoofd al een plaatje maakt als je met iemand over en weer mailt. Sonja bleek niet de dertiger te zijn die ik dacht, maar een dame van net geen tachtig. Ondersteund door een stok in haar ene hand en haar buurvrouw in de andere hand liep ze mee achterom om de stoelen te bekijken. "Ik vind ze mooi, maar ik wil ze wel verven" zei ze heel stellig terwijl ze de stoelen inspecteerde. "Sinds ik in India ben geweest wil ik alleen nog maar kleur om me heen. Beslist geen wit meer." 

Toen ik daarop doorvroeg vertelde ze me haar verhaal. Ze was net terug van drie maanden India in haar eentje en in het najaar gaat ze weer. Alsof het om een uitje naar de supermarkt ging. 

Toevallig hadden we net redactievergadering gehad over ons magazine. Iemand had een schoonvader van 86 die was gaan backpacken in Australië. In zijn eentje. Die avonturier was best bereid geïnterviewd te worden, maar niet met naam en zeker niet met foto. Dat verhaal viel dus helaas af, maar ineens diende zich een soortgelijk iets aan!

Ik sliep er een nachtje over en besprak het met mijn collega. De dag erna nam ik via de Marktplaats-advertentie (meer gegevens had ik niet) weer contact met haar op. Of ik haar mocht interviewen. En dat mocht!

Dus afgelopen week zat ik op mijn eigen (ex)keukenstoelen vragen te stellen aan deze krasse Sonja. Wat een bijzondere vrouw is zij! Ondanks haar beperkte mobiliteit vliegt ze de hele wereld rond. Op het vliegveld wordt ze opgehaald per rolstoel en haar bagage wordt ook voor haar weggebracht. "De wereld is zo mooi, maar je moet het wel allemaal gaan zien " is haar motto.

Sonja gaf ook aan geen besef te hebben van afstanden. "Als je me zegt dat ik maandag met de auto in Istanbul moet zijn, dan vertrek ik hoor." 

India heeft haar hart het meest gestolen. Ook al heeft ze zich daar drie maanden met een maatbeker en emmer moeten wassen. Juist dat terug naar de basis spreekt haar aan. In het vliegtuig erheen zat ze naast twee studenten uit Saoudi Arabië. Ze raakten aan de praat, wisselden adressen uit en nu is ze uitgenodigd om daarheen te gaan. Toen ik vroeg of ze dat daadwerkelijk van plan was keek ze me verbaasd aan.
"Over sommige dingen moet je niet nadenken. Daar moet je gewoon 'ja' tegen zeggen." 

En dus die reis is ook al gepland. En dan wil ze nog naar Laos om de reis af te maken die ze een jaar geleden moest onderbreken omdat haar man onwel werd en later thuis stierf. "Natuurlijk is het minder leuk in mijn eentje dan samen. Maar het alternatief is dat ik thuis achter de geraniums ga zitten. En daar pas ik voor."