"Mam, mag ik je auto? Ik ben weg he?"
"Waar ga je heen? Waar parkeer je dan? Kijk uit!" Ik hoor het mezelf allemaal roepen. Het is nog erger als ik ernaast zit, want dan druk ik bij elke weg van rechts of bocht denkbeeldig op de rem. En dat terwijl ik B. vanaf dag één op het hart drukte: "geef haar het vertrouwen dat ze het goed doet. Niet steeds commentaar leveren."
Hij hield zich keurig aan die regel.
Ik niet.
Ik wil het niet, maar steeds opnieuw ga ik in overtreding. Mijn kleine meisje dat auto rijdt, met alle gevaren op de weg, mijn hoofd krijgt er een error van :)
Maar deze week kwam er een nieuw 'loslaten' bij. Mijn moeder heeft een tijdelijke plek in een zorgcentrum. Het ging even niet meer thuis en dus hadden we geen keuze. De plek voelde gelukkig goed, maar wat als ze er heimwee krijgt? Wat als de andere bewoners niet aardig zijn? Of de mensen die er werken? Ook dat moet ik loslaten.
En moeder inclusief haar spulletjes, werd vervoerd door dochterlief. Ik zat op de achterbank de tassen te controleren. Hebben we alles? Niets vergeten? Ik was er zo druk mee dat ik voor het eerst helemaal niet op de weg heb gelet. Laat staan me ermee bemoeid.
Ik begin het een beetje te leren.. .
Oh Carolien, loslaten 2.0 dus. Twee tegelijkertijd! Ik leef met je mee. Het is ook niet mijn forte. Ik zeg altijd tegen de kinderen: app ff waar je bent, dat is geen controle maar ik hou van je en ik vind het fijn om te weten dat je ok bent. *insert rollende ogen van de kinderen* Hoor ik mijn puber-met-vriendin tegen zijn lief zeggen: je kan toch ff appen dan weet ik dat alles goed is..ik controleer je niet of zo hoor. Hahahhaha...iets met een appel en een boom!
BeantwoordenVerwijderenHet grote loslaten Carolien. . Kinderen heb ik niet, maar ik kan het me levendig voorstellen. En natuurlijk je moeder... Ik wens je moeder toe, dat ze het fijn heeft op haar tijdelijke onderkomen. Het is nog een geluk als je tegenwoordig snel een plekje hebt.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes van Brigit
De sandwichgeneratie! Zorgen om jong en oud. Ik kan me voorstellen dat het allebei niet makkelijk voor je is. Het verstand werkt anders dan het gevoel......
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je moeder zich 'thuis' voelt op haar tijdelijke plekje, dat zal jou vast rust geven en ja, wat het loslaten van dat kleine meisje betreft; ik bewonder je!
O wat een herkenbare emoties!
BeantwoordenVerwijderenMijn kind als automobilist vind ik nog steeds lastig, ‘ik kom wel naar jouw huis’, zeg ik dan. 😅
En de dag dat ik mijn moeder naar het verzorgingshuis bracht heb ik zo gehuild, het voelde als falen. Maar… het werd beter, in de loop van de tijd dat ze er woonde veranderde mijn rol van mantelzorger weer terug naar dochter. Dat wens ik jou ook toe.
Veel liefs Ingrid