Dat zit wel snor

Vorige maand was ik op pad met mijn manager voor een afspraak en ik reed mee in haar auto. Opeens zag ik hem weer: de man met de grote krulsnor. "Die zou zo leuk zijn als covermodel voor ons magazine" jubelde ik en mijn manager drukte acuut op de rem.

We hadden het er al eens eerder over in een redactieoverleg. Hoe leuk het zou zijn om eens iemand op de voorkant te zetten met een apart uiterlijk. En toen vertelde ik over de man met de enorme krulsnor, die ik heel vaak zag lopen in mijn woonplaats. "Spreek hem eens aan" zeiden de redactieleden, maar ik lachte dat weg. 

Ineens liep hij daar dus weer. En mijn manager is ontzettend kordaat. Zij drukte op de rem, waarna ze mij aankeek.

"Maar dan moeten we ook een verhaal over hem schrijven" zei ze. "Misschien heeft hij wel niets bijzonders te vertellen."

Ik dacht er even over na en zag de goede man inmiddels met krasse passen verder lopen. Kaarsrechte rug. Niet in de gaten hebbend dat hij onderwerp van gesprek was bij twee dames in een auto. Ik keek naar de grijze kleur van zijn haar.

"Heeft niet ieder mens een verhaal?"

"Je hebt gelijk" klonk het en ze gaf weer gas om hem in te halen, waarna ze opnieuw op de rem drukte.

"Stap maar uit."

"Hier? Nu?  stamelde ik.

Ze verhief haar toon en dan weet ik dat ze menens is. 

"Stap uit en vraag het hem!"

Het volgende moment stond ik oog in oog met ons mogelijke model. Of ik hem iets mocht vragen. Ja dat mocht. Of hij ons magazine kende. Ja, dat kreeg hij altijd in de bus. En of hij op de volgende cover wilde...

Toen was het even stil. Er verscheen gelukkig wel een glimlach onder die enorme haarbos. "Mag ik daar even over nadenken?" 

Hij vertelde me waar hij woonde en we maakten de afspraak dat ik mijn visitekaartje in de bus zou doen na werktijd, want die had ik nu niet bij me. Diezelfde middag stopte ik bij zijn huis. Hij zag me aankomen en kwam naar buiten om het kaartje in ontvangst te nemen.

"Kom anders even binnen" sprak hij en nodigde me uit in een ruimte die was omgetoverd tot atelier. Overal stonden grote schilderijen en etsen. Veelal van Limburgse landschappen. Hij vertelde dat hij de kunstacademie had gedaan en zijn leven lang twee passies had gecombineerd: etaleren en schilderen. Overal stonden dan ook spullen: van kunstbloemen tot decoratieve objecten. Hij was inmiddels 76, een leeftijd die ik hem niet had gegeven, maar toen zijn vrouw 13 jaar geleden overleed wilde hij niet met pensioen. "Werken hield me op de been, vooral het schilderen" vertelde hij me  "Als ik niets doe heb ik teveel tijd om na te denken." 

"Als ik niets doe, heb ik teveel tijd om na te denken"

Hij leidde me naar een ruimte wat door moest gaan als een soort kleine kantine en daar hing de trouwfoto van zijn vrouw en hij. 18 was hij en zijn snor was minstens nog een maat groter. Ja die had hij altijd gehad, dat hoorde gewoon bij hem.  

We namen afscheid en een paar weken was het stil. Maar gisteren belde hij me.

"Hoi Carolien met Wil. Ik heb er een paar nachten over moeten slapen, maar ik heb besloten het gewoon te doen." Mijn redactiehart maakte een sprongetje. 

Na mijn vakantie heb ik weer een afspraak met hem. Dan vindt het echte interview plaats en gaan we hem mooi in beeld brengen. Of het een leuke cover gaat worden in december? 

Dat zit wel snor....

Liefs,
Carolien 

PS Ik ben er drie weekjes tussenuit. Ik zie jullie weer midden augustus. Een mooie zomer gewenst!