Een bak vol verhalen

"U komt voor de letterbak?"
Ze doet de deur iets verder open en ik zie dat ze hem al heeft klaarstaan in de gang. Hij is precies zoals ik hem op de foto had gezien: oud, verweerd maar prachtig. 
Ik knik bevestigend.

Ik kijk graag op Marktplaats in de buurt. Gewoon om lekker te neuzen wat mensen in mijn omgeving te koop aanbieden. Als ik dan iets zie, kan ik het zelf gaan ophalen, wat wel zo handig is. Zeker in het geval van een letterbak. 

De dame aan de deur kijkt me onderzoekend aan.
"Wat gaat u ermee doen?  vraagt ze en ik zie dat haar handen strakker om het hout grijpen.
"Ik heb heel veel snuisterijen" vertel ik vrolijk "en die wil ik een plaatsje geven. Souvenirs en dat soort dingen..."

"Daar gebruikte ik hem ook voor" zegt ze dan en werpt een blik op de letterbak die nu leeg is. "Hij was helemaal gevuld, van boven tot onder. Souvenirs, cadeautjes van dierbaren, je kent het wel. Een blauwdruk van mijn leven."

Er valt een stilte en ik voel me ongemakkelijk.

"Waarom doet u hem dan weg?" pols ik voorzichtig.
Ze klampt zich nog steeds vast aan het hout. Haar knokkels worden wit. "Ach, je weet hoe dat gaat. Ik ga kleiner wonen en moet opruimen. Ik heb er straks geen plek meer voor." En ineens, uit het niets, duwt ze de letterbak naar voren. "Hier, neem hem maar."

Ik overhandig haar snel de twintig euro die ze ervoor wilde hebben en bedank haar. "Ik ga hem mooi wit verven" haast ik me te zeggen om de zwaarte van het gesprek wat te verlichten. 

"Wit...??" Ze spuugt de woorden bijna uit en ik kijk verschrikt weg.
"Ach, hij is nu van jou" zegt ze dan met een plotselinge kalmte in haar stem. "Verf hem maar wit, of paars. Wat jij wilt..."en het volgende moment valt de voordeur dicht.

Beduusd leg ik de letterbak in mijn auto waar hij flink wat ruimte inneemt. Letterlijk en figuurlijk. Ik voel de herinneringen uit een ander leven als een zware last om me heen.

Thuis heb ik hem een paar dagen aan de kant gezet. Uiteindelijk ben ik hem buiten in het najaarszonnetje gaan schilderen en schuren. 

Het idee was dat hij een plek zou krijgen op onze slaapkamer, maar ik besloot hem in de pipowagen te hangen, waar ik al mijn prullaria bewaar.

Nu ga ik hem langzaam vullen. 

Vakje voor vakje.

Want zo'n letterbak met een heel leven achter de rug, daar kun je niet lichtvoetig mee omgaan.... 

Liefs,
Carolien