Mind the Gap

Net voor kerst 2012 werd het personeel van metrostation Embankment in London benaderd door een vrouw die nogal overstuur was.

Ze bleef maar vragen waar de stem was. Ze begrepen niet wat ze bedoelde. 

De stem?

"De Stem" zei ze weer. "Van de man die zegt 'mind the gap'."

Het personeel stelde haar gerust. "Maakt u zich niet druk" zeiden ze. "De aankondiging om voorzichtig in te stappen en op te passen voor de opening bij het instappen is er nog steeds. Alleen is die gedigitaliseerd."

Na een stilte vroeg het personeel of de mevrouw in orde was.

"De stem" legde ze uit, "was van mijn man."

Leegte

De mevrouw, Margaret McCollum, legde uit dat haar man een acteur was genaamd Oswald Lawrence.

Oswald was nooit echt doorgebroken, maar hij was het wel die in de jaren 70 de aankondigingen mocht inspreken voor een deel van de Londense metrolijnen. 

Hij stierf in 2007.

Oswald's dood liet een leegte in Margaret's hart achter. Maar één ding hielp bij het verdriet. Elke dag als ze naar haar werk ging, hoorde ze zijn stem.

Soms, als het verdriet haar bij de keel greep, dan ging ze op het bankje zitten in het metrostation  Embankement en bleef ze wat langer om hem te horen.

Vijf jaar lang was dat haar routine. Ze wist dat haar man er niet meer was, maar zijn stem was er wel. 

Voor iedere andere passant was het slechts een stem, maar voor haar was het de geest van de man waarvan ze nog steeds hield.

En nu was ook dat weg...

Ondenkbaar

Het personeel van het metrostation excuseerde zich. De hele ondergrondse had nu eenmaal een nieuw digitaal systeem. Ze zouden proberen een kopie van de geluidsopname te vinden. 

Dat leek Margaret ondenkbaar, maar toch bedankte ze hen.

In het nieuwe jaar zat Margaret op het bankje op Embankement Station te wachten op haar metro op weg naar het werk toen ze uit de speakers een bekende stem hoorde.  

"Minp the Gap" zei Oscar.

De stem was teruggezet!

En zelfs nu in 2024, als je naar Embankement Station gaat hoor je een stem die compleet anders is dan op de andere stations. Het is Oscar.

Dit prachtige, waargebeurde verhaal wilde ik vlak voor kerst met jullie delen. Vorige week toen ik in Londen was, hebben we heel vaak de metro Embankement genomen, want daar lag ons hotel. Ik hoorde het op dag drie van ons verblijf en vond het zo ontroerend! Ik hoop dat Oscar ondanks alle digitaliseringen en robotisering nog lang zijn stem mag laten horen.

Merry Christmas!

Liefs, Carolien