Laptop perikelen

 "Zo, je laptop is weer als vanouds en ik heb je zelfs de nieuwste versie van Windows geïnstalleerd." De jongen van onze ICT-afdeling reikt me mijn laptop aan alsof het een cadeau is. Met enige aarzeling neem ik hem in ontvangst. "Dankjewel" zeg ik en met lood in mijn schoenen loop ik terug naar mijn werkplek. Ik weet uit ervaring wat mij te wachten staat.

Ik houd niet van updates. En al helemaal niet van nieuwe versies. Omdat je je dan overal opnieuw moet aanmelden. En dat zijn heel wat applicaties in mijn geval. 

Alleen dit keer was het nog veel erger. Mijn Teams-mappen waren verdwenen en het klikken op de vertrouwde toetsen leverde me telkens een rood kruis op. Mijn muis reageerde nergens meer op, die moest opnieuw verbonden worden met Blue tooth (hoe dan?) Ik besloot eerst wat mails te sturen, maar ook dat scherm zag er totaal anders uit. En waar was mijn digitale handtekening die normaal in elke nieuwe mail automatisch verschijnt?

"Oh gewoon even opnieuw invoeren" hoor ik mijn jongere collega zeggen. 

"Maar ik kom niet in mijn bestanden" opper ik hulpeloos. Ik besluit eerst een post op de Linkedin-pagina van ons bedrijf te plaatsen. Wachtwoord vereist, waar heb ik dat staan? In een bestandje waar ik niet bij kom. Ik zoek me suf en het werk stapelt zich op. Intussen word ik uitgenodigd voor een Teams-vergadering waar ik geen geluid blijk te hebben. Ik hoor de anderen praten, maar niemand hoort mij. "Zet je microfoon even aan" tipt iemand in het overleg, maar zover was ik zelf ook gekomen. Die staat aan, net als het volume. Ik vraag Google op hulp en het blijkt dat ik door de updates via instellingen het geluid opnieuw moet aanzetten. Het is maar iets eenmaligs, maar toch. Ik voel me helemaal ontmand.

Een andere collega helpt me intussen om mijn Teams-mappen te synchroniseren, maar dat blijkt een paar uur in beslag te nemen. Ik wil het ding het liefst uit de raam gooien.

Dan heb ik een interview face-to-face. Ik laat de laptop voor wat het is en ga weer eens lekker ouderwets de antwoorden in een boekje schrijven. Ik werk aan een reportage over mensen die twee banen combineren, omdat ze simpelweg niet kunnen kiezen. Die middag spreek ik een verpleegkundige die drie dagen in de zorg werkt en de andere twee dagen als vrachtwagenchauffeur op de weg zit. 

Ik sta mezelf toe even weg te dromen van een tweede baan voor mezelf. Wat zou dat dan zijn? Iets waarvoor je geen laptop nodig hebt, dat staat vast...  Bloemist? Kinderjuf? Kapper?

Inmiddels zijn we een week verder en alles lijkt het weer te doen: van mijn bookmarks tot mijn accounts. Ook de mappen uit Teams zijn gesynchroniseerd. Ik lig achter met mijn werk, maar dat zien we volgende week wel weer. Voor nu kan ik weer even ademhalen. Tot de volgende update eraan komt...