7 manieren om je zintuigen op scherp te zetten

Toen ik laatst in Engeland was kocht ik dit doosje met kaartjes: Ways of tuning your Senses. Elke week neem ik er een nieuw kaartje uit en probeer die week de opdracht te vervullen. 

De kaartjes bevatten naast leuke illustraties vooral ook tips hoe je je zintuigen meer open kunt stellen en dus meer in het 'nu' kunt leven. 

Een paar voorbeelden:

• Probeer een aankomende regenbui te voorspellen door goed naar de lucht te kijken en ook te ruiken;
• Zoek in de drukte van de stad een bankje en luister naar de stilte tussen het verkeer door;
• Eet eens op een plek waar je normaal niet eet en kijk of het anders smaakt (neem bijvoorbeeld je favoriete reep chocolade mee in bad);
• Teken 's ochtends een scene uit je droom;
• Of deze: maak een geluidsopname van het getjilp van vogels en luister het terug als je gestresst bent;

• Leer een heel kort gedichtje in een andere taal uit je hoofd;

En deze laatste komt van mezelf:

• Maak foto's met een analoge camera. 

Ik schreef er eerder hier al over. Sinds ik die kleine Agfa camera heb, kies ik heel zorgvuldig de momenten uit die ik vastleg, want ja zo'n rolletje heeft maar 24 opnames. 

Zo was ik laatst met mijn dochter in Maastricht. We liepen door de winkelstraat naar het Onze Lieve Vrouwenplein en werden verrast door een enorme mensenmassa rondom een podium. Wat was hier te doen? Op dat moment zag ik een bekend gezicht op weg naar dat podium met in zijn kielzog een aantal dames in prachtige galajurken met in hun hand enorme instrumenten. Het bleek André Rieu te zijn, die met zijn orkest die middag een gratis optreden verzorgde. En hoewel we geen fan zijn van zijn muziek, voelde het toch als een cadeautje.

De zon brak door en de muziek vulde het plein (over zintuigen gesproken). Ik grabbelde in mijn altijd overvolle tas en ja, ik had de camera bij me.  Dit moment wilde ik vast laten leggen! 

De mevrouw naast me zou vast zo vriendelijk zijn een foto van ons beiden te maken. Toen ik haar wilde vragen, zag ik enorme tranen over haar wangen rollen, ze was zichtbaar ontroerd door de muziek.

"Mam, dat kun je haar echt niet vragen" siste mijn dochter terwijl ze me in mijn arm porde. "Zal ik een foto van jou maken?" 

Nee, ik wilde ons beiden op de foto. 

Dus even later, toen diezelfde mevrouw haar tranen had weggeveegd en verontschuldigend naar me lachte, vroeg ik het haar. Ze sprak geen Nederlands, maar begreep de boodschap en ze werd bijna opnieuw emotioneel bij het zien van de 'oldskool' camera. "Oh I love this" jubelde ze en nam haar rol heel serieus. Ze maakte de foto en vervolgens nog een. 

Als ik straks, aan het einde van dit jaar het rolletje laat ontwikkelen, komt die dag nog een keertje voorbij!

Liefs,
Carolien

PS Over kaartjes gesproken... dank jullie wel voor alle lieve, creatieve Lente/Paaspost en heerlijke theetjes! Het blijft zo leuk om échte post te krijgen.